از عمق نا پیدای مظلومیت ما،صدایی آمدنت را وعده می داد. صدا را، عدل خداوندی صلابت می بخشید ومهربانی گرما می داد. وما هرچه استقامت از این صدا گرفتیم وهرچه تحمل،از این نوا دریافتیم.در زیر سهمگین ترین پنجه های شکنجه تاب آوردیم که شکنج زلف تو را می دیدم.در کشاکش تازیانه ها و چکاوک شمشیرها، برق نگاه تو تابمان می داد وصدای گامهای آمدنت توانمان می بخشید. رایحه ات که مژده ی حضور ترا بر دوش می کشید مرهمی برزخم های نو به نومان بود و جبر شکسته مان. دردها همه از آن رو تاب آوردنی بود که آمدنی بودی. تحمل شدائد از آن رو شدنی بود که ظهورت شدنی بود وبه تحقق پیوستنی. انگار تخم صبر بودیم که در خاک انتظار تاب می آوردیم تا در هرم خورشید تو به بال وپربنشینیم . سنگینی بار انتظار بر پشت ما،سنگینی یک سال دوسال نیست سنگینی یک قرن دو قرن نیست ،حتی از زمان تودیع یازدهمین خورشید نیست . تاریخ شکیبایی ما به آن ظلم که در عاشورا بر ما رفته است بر میگیرد ،به آن تیر ها که از کمال قساوت بر خواست وبر گلوی مظلومیت نشست ،به آن سم اسب های کفر که ابدان مطهر توحید را مشبک کرد به آن جنایتی که دست وپای مردانگی را برید. از آن زمان تا کنون ما به آب حیات انتظار زنده ایم،انتقام خون منتقم خون حسین. اما تاریخ صبر وانتظار ما به دورتر ها بر میگردد،به مظلومیت تنهایی عیسی ،به غربت موسی،به استقامت نوح واز همه اینها گذر میکند تا به مظلومیت هابیل می رسد. انتظار وبردباری ما را وسعتی است از هابیل تا کنون وتا بر خاستن فریاد جبرییل در زمین وآسمان وآوردن مژده ی ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) آری ودر آن زمان هستی حیات خواهد یافت ،عشق پرو بال گشود ودر های خشکیده علم ،خون تازه خواهد دوید.پشت هیولای ظلم وجهل باخاک ،انس جاودان خواهد گرفت،شیطان خلع سلاح خواهد شد، انسان بر مرکب رشد خواهد نشست و عروج را زمزمه خواهد کرد... به امید آن روز... 
| Design By : Pichak |
باید از خویش بپرسیم که چرا آن حجت حق خیمه را امن تر از خانه ی ما می داند...
